Door merg en been
Dit wordt een lastige recensie. Het is namelijk gebruikelijk dat je als recensent niet het einde van een boek verklapt. Bij De schreeuw van Laurent Graff is dat moeilijk omdat de laatste tien bladzijden het boek tot een klein meesterwerk maken. Je ziet de ontknoping niet aankomen en daardoor komen de honderd bladzijden daarvoor in een totaal ander licht te staan.
De schreeuw begint als een morbide toekomstverhaal. De hoofdpersoon werkt als ambtenaar bij een tolweg. Erg druk heeft hij het niet, want de wereld wordt geteisterd door een geluid dat zo door merg en been gaat dat de meesten eraan bezwijken. Slecht een enkeling hoort het geluid niet. Graff vertelt daarover met een licht absurdisme dat ook zijn eerdere novelle De man die op reis ging kenmerkte. Af en toe rijdt er nog een automobilist tot aan de tolpoort, maar voor de rest heeft hij niet veel te doen. Een politieagent met showbizzaspiraties komt dagelijks buurten evenals een vrouw die haar man en haar minnaar in het ziekenhuis bezoekt. En op een dag wandelen er zowaar nog twee rugzaktoeristen langs die ook nergens last van hebben. (meer…)