Louter leugens
‘Vriendschap verenigt ons’, lees ik boven de deur als ik naar buiten loop. Bullshit, denk ik. De twee pijlers van onze vereniging zijn drinken en neuken. Liegen en bedriegen. Dat verenigt ons.
Als Philip Hofman in Amsterdam gaat studeren, komt hij tussen de corpsballen terecht. Studentenvereniging en corpsballenhuis vormen het decor van wat je verwacht bij een corpsballenleven.
In eerste instantie lijkt Niemand in de stad van Philip Huff (die gisteren de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs won met dit boek) de zoveelste roman te zijn waarin dat milieu van branie en ballerigheid beschreven wordt, maar naarmate je verder leest in de roman zie je dat bijna alle levens staan in het teken van een naderende mislukking. De studententijd, de tijd voordat het echte leven begint, is nog de overgang waarin de maskerade nog aanwezig is. Maar Hofman komt er op de vader-zonendag in het studentenhuis of als hij als chauffeur een ex-corpslid moet halen en brengen wel achter dat er bij de oudere generatie wel een heimwee bestaat naar hun studententijd, maar dat die voornamelijk gebaseerd is op het ontbreken van het nemen van verantwoordelijkheid. (meer…)