Rouwverwerking
Wat me nog nooit overkomen is, is me zojuist overkomen: mijn nieuwste kroniek is verdwenen. Het was ook te mooi om waar te zijn: in 30 minuten had ik een schitterend, nieuw verhaal op het scherm gezet, ik sloeg het op, althans dat dacht ik (voorlopige titel: Magische momenten), en nu ik het nog even wil doornemen, zo tussen hond en wolf, blijkt het opgeslokt door het World Wide Web. Weg.
Natuurlijk, ik zou opnieuw kunnen beginnen, ik herinner me nog wel zo ongeveer welk woord ik waar geplaatst heb, maar waar ik ook zin in heb – kroniekwijs gesproken – daar hoort de reconstructie van een verdwenen kroniek niet bij. Zoals ik al zei, te mooi om waar te zijn.
Jaren geleden las ik een boek van een Franse schrijver, François Nourissier, de titel was: Roman volé. Het is misschien de enige keer in mijn leven geweest dat ik een boek kocht vanwege de foto op de cover. Op die foto zie je een detail van een overbelaste boekenkast, gevuld met vrijwel alleen werken van Gallimard: wie kent ze niet, de schitterend uitgevoerde boeken, kaften in stemmig ecru, titels in subtiel rood, schrijversnamen in dramatisch zwart? Een onverwoestbaar concept dat nooit uit de mode raakt, net als de beroemde parfumfles van Chanel # 5.
Een boek kopen voor een foto, zelfs zonder de achterplat te lezen, het blijft gevaarlijk. Toch had ik, toen ik dezelfde avond het werkje las – het was een pocket van 120 pagina’s – geen seconde spijt van mijn aankoop. En nu ik dit opschrijf al helemaal niet: stel dat ik me toen niet had laten verleiden door die omslagfoto, dan had ik nu – 11 jaar later – geen onderwerp gehad om het gat van mijn verdwenen kroniek op te vullen.
Eigenlijk had die François Nourissier Roman volé nooit willen schrijven. (meer…)