Olie op de golven
Het lijkt me fijn om Frits Abrahams te zijn. Ik kende zijn stukken nog die hij schreef in Vrij Nederland, toen dat blad er nog toe deed. Als columnist bij NRC Handelsblad heb ik hem niet gevolgd, maar daar is nu verandering gekomen met de bundeling Alles loopt altijd anders. Columns van een PvdA-er op leeftijd, getrouwd met een vrouw die geregeld mag opdraven in zijn stukjes, met de kinderen de deur uit en kleinkinderen om op te passen.
Het liefst blijft Abrahams in Amsterdam waar hij in de tram zit of in een café en dan vangt hij de stem des volks op. Het is mooi dat hij dat doet, dan hoef je dat zelf niet meer te doen. Frits Abrahams luistert naar goede muziek (Arvo Pärt), houdt van de goede films (Ingmar Bergman), leest de goede boeken (John Updike), kijkt het liefst naar een goede en goedmoedige tennisser (Roger Federer), heeft een afkeer van de juiste partijen (PVV) en gaat naar de goede tentoonstellingen (Stedelijk Museum). Af en toe, ik denk vooral om de column te kunnen vullen, gaat hij iets doen. Voorlezen van jaartallen als onderdeel van een conceptueel kunstwerk in het Stedelijk bijvoorbeeld of voorlezen van namen in kamp Westerbork. Het laatste gaat hem beter af dan het het eerste.
(meer…)