Als je oversteekt is het voor iemand anders rood
Meer dan een autonome discipline lijkt slam poetry te zijn verworden tot het voorportaal van een papieren debuut. Zo verscheen onlangs bij Querido de debuutbundel Ik ben mogelijk van Maud Verhauwaert, die zich eerder in de spotlights begaf als podiumdichteres. De vraag is echter of deze poëzie van de planken ook stand houdt op papier.
Vanhauwaert is, zo vermeldt de flaptekst, ‘net 27’. Het is eerder de gekozen formulering (‘net’) dan de genoemde leeftijd die jeugdigheid doet vermoeden. Tegenwoordig kijkt immers niemand meer op van een debutante van 20 die zeer volwassen poëzie maakt.
De poëzie van Vanhauwaert is desalniettemin ‘jong’ te noemen: niet echt coming of age, maar eerder het nostalgische achteromkijken: ‘ik ben vergeten wie er in mijn klas zat, wie de mooiste / pennezak had, wie ik het eerst wilde zoenen’. (Al kan een versregel met ‘pennezak’ in Nederland weinig kwaad doen.)
Dat Vanhauwaert jeugdige poëzie schrijft wil echter nog niet zeggen dat deze altijd ongepolijst, fris of verassend overkomt. Haar taalspelen (‘woede kan niet als lachen / in een vuist’) zijn duidelijk jeugdig, maar daarmee ook wel erg vrijblijvend: ‘ik zit aan de keukentafel / probeer slecht nieuws door de perforator te halen / tot confetti’.
(meer…)