‘We zijn allemaal wat armer door zijn overlijden,’ zei premier Rutte, op de wekelijkse persconferentie, naar aanleiding van de dood van Anil Ramdas.
Ik heb hem slechts één keer de hand geschud, in de jaren negentig. Ik moest Stephan Sanders interviewen in een bijzaaltje van de Stadsschouwburg en Ramdas was zijn vriend achterna gereisd. Volgens mij maakten ze rond die tijd ook het programma Het Blauwe Licht. Ik zou willen dat zo’n programma dat kritisch keek naar andere televisieprogramma’s nog bestond.
Sanders en Ramdas: twee mooie, intelligente en ambitieuze mannen. Ze representeerden voor mij een nieuw soort Nederland.
In een reactie op de radio zei Sanders dat ze elkaar de laatste jaren wat minder zagen.
Presentator: Hij is heel belangrijk voor de Hindoestaanse gemeenschap.
Sanders: Nou, niet alleen voor de Hindoestaanse, ik denk voor überhaupt de Nederlandse gemeenschap, omdat hij Nederlanders, geboren en getogen Nederlanders, blanke Nederlanders heeft laten zien hoe die andere Nederlanders – Surinamers waren natuurlijk heel lang Nederlanders – zich hebben gevoeld ten opzichte van het moederland Nederland. Dus ik denk dat hij zowel Surinamers heel veel over Nederland heeft geleerd als Nederlanders heel veel over Suriname. En dit alles op een niet pittoreske manier, maar op een intellectuele manier.