Hoe de Nederlandse Staat mijn moeder de genadeslag toebrengt
Een paar kronieken geleden besprak ik het droevige lot dat de herenboerderij van mijn voorouders te wachten staat als minister Schultz besluit de aanleg van de Blankenburgtunnel door te zetten.
De huidige bewoner van het pand is mijn moeder. Als de minister haar zin krijgt zal zij over twee en een half jaar haar koffers moeten pakken. Dat is een charmante heer, in dienst van Rijkswaterstaat, haar een tijdje geleden komen vertellen.
Mijn moeder is door de wol geverfd als het om onteigeningen gaat. Ze is om zo te zeggen een ervaringsdeskundige. Ze heeft het al drie keer eerder meegemaakt.
Half jaren vijftig van de vorige eeuw – de toenmalige bewindvoeders hadden het idee opgevat een industriegebied aan te leggen naar Duits voorbeeld en kozen als locatie het boereneiland Rozenburg – kregen haar ouders ook ongewild bezoek dat korte metten maakte met de droom om de rest van hun leven door te brengen in een streek waar de geur van gemaaid gras elke nazomer over het land trekt. (meer…)