Tante Mien-proza
Wie Nico Dijkshoorn alleen maar kent van De Wereld Draait Door waar hij in onverstaanbaar Amsterdams Volapük als gedichten vermomde tekstjes opleest, heeft een volstrekt verkeerd beeld van deze schrijver die in werkelijkheid een snoeiharde essayist blijkt te zijn. In Verder alles goed, het Boekenweekessay van 2012, geeft hij een messcherpe analyse van het literair consumentisme dat de boekenmarkt al enige jaren in zijn greep heeft.
Het is jammer dat enkele critici dit boek meteen hebben neergesabeld. Zij lezen het boekje niet goed. Het moet namelijk gelezen worden als een satire. Die satire begint al op de binnenflap waar Dijkshoorn nietszeggende binnenflaptekstjes, waarbij vooral de verkoopcijfers van belang zijn, ironiseert :
Nico Dijkshoorn debuteerde met de dichtbundel Daar schrik je toch van: de eerste 1000 gedichten; het werd een bestseller. Net als vervolgens de roman De tranen van Kuif den Dolder, de verhalenbundels DIJKSHOORN en Kleine Dingen en de roman Nooit ziek geweest.
Allemaal bestsellers dus. Een achterflap met vooruitziende blik, want Nooit ziek geweest verscheen pas nadat Verder alles goed al gedrukt was. (meer…)