De onschuldige bezigheid van de onwetende
Dertig studenten van de toneelacademie in Maastricht krijgen hun diploma uitgereikt. Onder hen is Zelda, de hoofdpersoon in de intrigerende roman Hou me vast van Hans Münstermann. Als ze een speech krijgt van haar begeleider dwalen haar gedachten af. De grap die haar begeleider maakt, past niet bij haar stemming. Ze vindt haar leven geen komedie, maar een serieus verhaal.
‘Ze zou kunnen vertellen wat ze heeft meegemaakt, alles wat ze geleerd heeft toepassend. Hier, op dit podium van menselijke hartstocht. Op deze laatste dag van haar leven.’
Met die laatste zin trekt Münstermann je al op de tweede pagina het ontroerende coming of age-verhaal van Zelda in. Ze is naar de toneelacademie gegaan om te leren regisseren en gaandeweg de roman begrijp je waarom: ze is de regie over haar eigen leven al op zeer jonge leeftijd kwijtgeraakt. Haar studie is een queeste: ze probeert via de kunst zichzelf te vinden. De zoektocht geeft haar echter geen wortels, maar brengt haar nog verder van haar stuk. De katalysator in dat proces is een van haar docenten, de zeer analytische en mysterieuze Matussek. Hij leert de studenten van alles over natuurkundige wetten en ondertussen gedraagt hij zich als een moderne Bint: een enorme fanatiekeling die hen erop wijst dat hun vak eigenlijk een onduidelijke obsessie is, bij gebrek aan wetten en grondslagen. Hij wijst hen er fijntjes op dat ze meer zouden moeten weten dan geloven. Kunst is in zijn ogen ‘de onschuldige bezigheid van de onwetende!’ (meer…)