Laatst weer eens in Rotterdam geweest, waar ik de dichter/schrijver Harry Vaandrager trof en mij tijdens aangename kout tussen het ledigen van pijpjes pils door liet ontvallen, dat ik eigenlijk een Rotterdamse poëtica heb. Harry begreep niet wat ik bedoelde, dus verwees ik naar de poëzie van zijn illustere achternaamgenoot (geen familie) en citeerde ik mezelf (beetje pedant vind ik dat altijd, maar soms ontkom je er niet aan):
poëticaal
geen gedicht
is ook
een gedicht
[meisjespijn. gedichten [1978-2007] (Uitgeverij Passage, Groningen 2007), p. 9.]
Harry Vaandrager vroeg zich af of dat nou per se Rotterdams was – hij hangt, zelf Rotterdammer, een andere poëzie-opvatting aan, zo beweerde hij.
Ik vertelde dat Gerrit Komrij, in zijn inleiding bij de Verzamelde gedichten van Riekus Waskowsky (Bert Bakker, Amsterdam 1985) schreef: ‘Er is een Nederlandse literatuur en een Rotterdamse’ [p. 5] – dus dat ik niet alleen stond in mijn opvatting dat er een typisch Rotterdamse poëtica bestaat, en dat ik bovendien vond dat in zijn (Harry’s) eerste bundel Langs toendra’s (De Bezige Bij, Amsterdam 1978) wel degelijk die poëtica herkenbaar was, bijvoorbeeld in
Drieëenheid
godverdomme
godverdomme
godverdomme[p. 15]