Het leven van een eeuw
In 2002 publiceerde Steffie van den Oord Eeuwelingen, een van de vermakelijkste non-fictie titels van het afgelopen decennium. Dat debuut bevatte profielen van honderdjarigen; sommige verhalen waren anekdotisch, anderen hadden meer diepgang, maar stuk voor stuk waren ze boeiend. Een aantal andere boeken verder, waaronder het succesvolle Westerbork Girl dat verfilmd gaat worden, keert ze tien jaar later terug naar het thema van dat debuut. Ook in Oud was ik toen ik jong was gaat het om de belevenissen van mensen die een eeuw of zelfs ouder zijn. De vorm is echter compleet anders.
Het openingsverhaal ‘De Rooie Belg’ gaat over Jos Wijnant, die bijna twee jaar lang de oudste man van Nederland was en twee jaar geleden op 108-jarige leeftijd stierf. Tot aan het einde van zijn dagen houdt zijn ijzeren wil om te leven hem op de been. Hoewel je dat niet zou verwachten van iemand van die leeftijd komt er in het verhaal geen enkele vorm van berusting naar voren. Leven moet en zal Jos, die kort voor een riskante operatie toegeeft dat hij hoe dan ook wil leven, desnoods als plant. (meer…)