Het gevecht tegen eenzaamheid
Vier jaar geleden overleed David Foster Wallace (1962-2008). Tijdens zijn studententijd begon David Foster Wallace (1962-2008) met het slikken van het antidepressivum Nardil, een pil uit de jaren vijftig met veel bijwerkingen. In zomer van 2007 besloot hij te stoppen met het medicijn. Het was het enige wat hem in leven hield, zei zijn zus Amy. Hij raakte in een depressie en kwam er niet meer uit – wat de dokters ook probeerden. In zijn roman Infinite Jest schreef hij dat iemand geen zelfmoord pleegt uit ‘hopelessness’, maar dat de zelfmoord van een depressief persoon het ondragelijke niveau bereikt heeft van iemand die gevangen zit in een brandend gebouw. De angst om te springen is gelijk voor iemand die rustig het uitzicht bekijkt alswel voor de persoon die vast zit in het brandende gebouw: ‘the fear of falling remains a constant. The variable here is the other terror, the fire’s flames: when the flames get close enough, falling to death becomes slightly less terrible of two terrors. It’s not desiring the fall; it’s terror of the flames.’ In september 2008 pleegde hij zelfmoord, een keuze ‘slightly less terrible’ dan het depressieve leven. (meer…)