Een tijdloos debuut
Murat Isik omschrijft zichzelf in een interview met Nu.nl als ‘een Nederlander met een Turkse achtergrond’. Met zijn vierendertig jaar mag hij tot de jongere generatie Nederlandse debutanten worden gerekend en dat is erg fijn. Met Verloren grond waait Isik namelijk als een frisse wind tussen al die in zichzelf gekeerde debuten die de lezer het gevoel geven dat de schrijver beter eerst uit zijn generatiecocon had kunnen ontpoppen alvorens een pen vast te grijpen. Daar komt bij dat zulke boeken vaak zijn geschreven in een kale, saaie staccatostijl, die dan wordt aangeprezen met superlatieven als ‘trefzeker’. Van dat alles is gelukkig niets te merken in Verloren grond.
Isik baseerde zijn debuut losjes op de geschiedenis van zijn familie, al benadrukt hij in het nawoord dat het fictie is. In de roman volgen we de belevenissen van de dertienjarige Mehmet, die in de jaren zestig van de vorige eeuw opgroeit in het Turkse dorp Sobyan dat door de Armenen werd gesticht. Op een dag krijgt zijn zachtmoedige vader Selim, een begenadigd verhalenverteller, een ongeluk als hij een vriend helpt met het sjouwen van stenen. Hij breekt zijn been, die vervolgens door de plaatselijke slager onhandig wordt gespalkt. (meer…)