Herinneringen als clusterbommen
Of het nu gaat om het verlies van een geliefde, een vader, een moeder of een kind, verschillende schrijvers vertrouwden de afgelopen jaren in buitengewoon openhartig proza hun herinneringen toe aan het papier. Schrijver Peter Terrin het anders aan. Hij gaat aan de haal met zijn herinneringen en speelt openlijk een spel met feit en fictie. Uiteindelijk brengt hij de lezer in zijn nieuwste roman Post Mortem ook een autobiografisch verhaal. Maar via een omweg.
In Post Mortem is Emiel Steegman aan het woord. Tien jaar schrijver, auteur van vijf boeken, vader van de vierjarige Renée, getrouwd met Tereza. Hij heeft net een nieuwe roman geschreven, De moordenaar. ‘Naast de hoge raamdeuren van de foyer van de concertzaal herkende hij het omslag van De moordenaar op een keurige display. Een zwarte achtergrond waartegen de identieke, emblematische kopjes van burgermannen – rood, geel, blauw – elkaar uit de ooghoeken beloerden.’ Al vroeg in de roman laat Terrin, door middel van dergelijke zinnen, de lezer zien hoe hij goochelt met de begrippen ‘fictie’ en ‘werkelijkheid’. Zie de omslag van De bewaker, de voorlaatste roman van Terrin. (meer…)