Memoires van een vooroordelende Vinex-fabulant
Dat het leven in een Vinex-wijk niet over rozen gaat, wist Naima El Bezaz (1974) al duidelijk te maken in haar vorige boek. Wat weet dit nieuwe boek daar nog aan toe te voegen? Zoals de titel al doet vermoeden is Méér vinexvrouwen een rasechte sequel: meer van hetzelfde en niets nieuws onder de zon. Laten liggen dus? Nee, dat niet. Want El Bezaz is op een zo guitige manier mesjokke en daar zo ontwapenend schaamteloos over dat alleen dat het boek al lezenswaardig maakt. En de ondertitel ‘roman’ ontbreekt, ook dat scheelt.
Want dat predicaat verdient de verzameling anekdotes die voor verhalen moeten doorgaan en ook nog eens als los zand aan elkaar hangen, zeker niet. Een van de grote gemene delers in het boek zijn vooroordelen. Je zou misschien verwachten dat op plaatsen waar mensen van zeer verschillende afkomst samenwonen, vooroordelen een geringere rol spelen. Maar niets is minder waar. Nederlandse buurtgenoten verwachten klassieke Marokkaanse muntthee en couscous, Naima zelf drijft haar Surinaamse huisarts tot wanhoop met een spervuur aan vooroordelen, haar Turkse vriendin peinst er niet over om voor haar plantverzorging in de vakantie haar sleutel aan een Marokkaan te geven, waarna haar Hindoestaanse vriendin lachend toevoegt: ‘Je weet toch hoe Turken zijn?’ Het is vooringenomenheid troef, maar dan wel bij alles en iedereen.