Het onvermijdelijke gebeurt wanneer Rutger Kopland in november 2008 in boekhandel Van der Velde in Leeuwarden voorleest en het publiek vraagt of er nog verzoeknummers zijn. Een gedistingeerde heer staat op, schraapt zijn keel en vraagt of hij ‘Jonge sla’ wil voorlezen. De dichter reageert een beetje narrig. Hij heeft honderden prachtige gedichten geschreven en dan vragen ze hem weer naar dat gedicht, dat gedicht dat hij al honderden keren heeft voorgelezen. Dat gedicht dat geparodieerd is, bespot is zelfs. Verstript is. Dat gedicht waar hij een hele essaybundel over heeft geschreven (over het vertalen ervan). Dat gedicht dat al op posters, tassen, servetten, onderzetters, nagelvijlen, beitels, kanariekooien is afgebeeld. Dat gedicht dat in elke bloemlezing, in elk schoolboek terugkomt. De dichter slikt zijn weerzin weg en leest het gedicht toch nog een keer voor.
Het is niet veel dichters gegeven om bij leven te weten dat ze klassieke gedichten hebben geschreven. Niet gedichten die door een handjevol kenners geciteerd kunnen worden, maar gedichten die door bijna iedere poëzielezer gekend worden. Kopland schreef naast ‘Jonge sla’ ook ‘Weggaan’, ‘Onder het vee’, ‘Johnson Brothers LTD’, ‘Onder de appelboom’, ‘Vertrek van dochters’. Gedichten die al canoniek waren op het moment van publicatie. Ik denk dat dat komt omdat hij, als geen andere dichter, mensen wist te ontroeren. Ontroering is een vies woord in de poëzie. Onder collega’s is Kopland wel een geridiculiseerd vanwege die ontroering, maar juist in het vermogen om mensen via zijn woorden te ontroeren, onderscheidde Kopland zich van heel veel collega-dichters die zich verstoppen achter taalbouwsels en sarcasme. (meer…)