(foto: Jan Glas)
De tuin is er nog
De man, de psychiater Rudi van den Hoofdakker is niet meer. De dichter leeft voort. Hij schreef gedichten om op zoek te gaan naar waar hij het over wilde hebben. Poëzie kan worden opgevat als verzet tegen de ondraaglijke gedachte dat de mens het resultaat is van toeval. We verlangen naar zin. De dichter van het verlangen, Kopland, sprak dit steeds uit in nieuwe gedichten. We willen opgenomen zijn in een groter geheel, ook al begrijpen we dat niet. We willen vol-ledig zijn.
En Kopland wist ook: om te beginnen met schrijven moet men al aan het schrijven zijn. Daarna moet je selecteren en fijnslijpen, want het is de stijl die van een schrijver een interessante schrijver maakt. Je moet streven naar perfectie, maar je moet niet wachten op inspiratie. De kunst van het schrijven is weliswaar je pen over het papier bewegen, maar daarna bekijk je nauwkeurig wat het bewaren waard is.
Een man zit na lange afwezigheid – hij is voor de dood weggesleept – voor zijn werkraam en kijkt naar buiten in zijn tuin. Hij ziet een vertrouwd beeld dat hij verwelkomt, maar hij realiseert zich dat de tuin hem niet verwelkomt. De tuin laat het koud of hij nu wel of niet voor het venster zit en de man begrijpt dat de tuin hem niet heeft gemist en hem evenmin zal missen als hij er nooit meer zit, als er iemand anders zit of als zijn werkruimte door een nieuwe bewoner van zijn huis wordt afgebroken en vervangen door een modern, comfortabel tuinhuis. Het is nogal confronterend. (meer…)