Voor de literaire graftoerist
Op begraafplaatsen vindt een aantal gelijkgestemden elkaar in hun voorliefde voor de graven van bekende schrijvers. Deze funeraire toeristen spreken meestal niet aan het graf, laat staan dat zij luidruchtig hun helden bewenen zoals de drommen die nog altijd naar het graf van Jim Morrison komen. De literair geïnteresseerde vindt het zelfs een beetje gênant, zo aan het graf staan.
Cees Nooteboom beschrijft die ongemakkelijkheid in zijn inleidend essay bij Tumbas.
Alles wat wij met graven doen is irrationeel. Je brengt bloemen naar niemand, je wiedt onkruid voor niemand en degene voor wie je komt weet niet dat je er bent. Toch doen we het. Iets willen we nog van die dode. In ons geheime hart denken we dat hij of zij ons ziet, merkt dat we nog aan hem of haar denken.