Zaniken helpt niet
Werknemers krijgen vaak na vijfentwintig dienstjaren een extra bruto maandsalaris netto uitbetaald, het gros ontvangt een gouden horloge bij het pensioen. Kleine zelfstandigen, waaronder ook schrijvers, zijn vrijwel niet in staat om voor een oudedagvoorziening te zorgen. Met een ‘wie dan leeft, wie dan zorgt’ valt dat als dertiger, veertiger en zelfs als vijftiger nog weg te wuiven. Maar dan komt het moment dat zelfs in het achterhoofd van uw inktslaaf, zoals u inmiddels wel weet de zorgeloosheid zelve, een stemmetje begint te zeuren. Stevenen we af op een herhaling van zetten van een eeuw geleden? Houdt de crisis aan en leidt de verregaande vergrijzing mede tot het failliet van de verzorgingsstaat? Tijd om de tussen- dan wel eindbalans op te maken, alfabetisch.
Altruïsme
Je hebt een aantal aardappeloogsten nodig om de Vaderlandse schrijvers te eten te geven die rond het verschijnen van hun nieuwe boek uiterst amicaal met je omgaan. Het is wijselijk om in het openbaar een harnas te dragen. Denk daarbij vooral aan goede schouderbescherming. De literatoren slaan je bij een toevallige ontmoeting bijkans tot ridder. Het zwakt vanzelf af, naarmate de tijd verstrijkt. Sterker nog: al snel sluip je weer uitsluitend met je schaduw als metgezel langs de huizen.
Balanceren
De moderne schrijver moet een allrounder zijn. Bij tv- en radioprogramma’s heeft hij/zij over alles zijn/haar mening paraat. Het hoogste doel is het verkrijgen van de ‘specialistenstatus’, hoe obscuur dan ook. De tijd van het lekkende zolderkamertje is voorbij, maar opdrachtgevers hanteren volgaarne het adagium Armut macht frei. ‘Maar je vindt het toch leuk om te schrijven?!’ Als ware het een hobby. Veel boekhandelaren zien de schrijver in dat kader als noodzakelijk kwaad ter meerdere eer en glorie van hun omzet. Voor De Grote Namen kruipen ze daarentegen over de plankieren.
Ballast
Men kan honderden scribenten vaster in het zadel hebben geholpen, maar verwacht, ook niet stiekem, geen wederdienstje bij een eigen publicatie. Op dat moment ben je ballast op hun ballonvaart naar atmosferische hoogten, waar jij, gewone laagvlieger, natuurlijk niet welkom bent. De meeste schrijvers beheren niet alleen hun winkeltje. Ze zetten uitsluitend zichzelf, vaak via het net, tot in lengte van dagen in de etalage én in alle schappen. Denk aan de commercial met zanger Marco Borsato die een muziekwinkel binnenstapt waar alleen cd’s van de rapper Snoop Dogg verkrijgbaar zijn. ‘Doe mij die maar.’ Een andere reclametekst: ‘Nu even niet!’
Bestseller
Een boek dat aanslaat is net zo min te voorspellen als een winnend lot. Een kwestie van doorschrijven en afwachten en je vooral niet druk maken over recensies, of het uitblijven ervan. Hoe mooi zou het vak zijn wanneer je in stilte aan een oeuvre kon bouwen en niet bij nacht en ontij, als een eenmanscircus, de boer op moest ter promotie.
Biggenrug
Met postzakken vol komen bij de uitgevers de pornvarianten binnen. Als pastiche zouden ze nog te verdragen zijn, maar de auteurs van dit soort werkjes nemen zichzelf helaas maar al te serieus.
(meer…)