Steun de stichting SDK!
Vandaag is het zo’n dag dat ik mijzelf liever niet tegenkom, zucht uw inktslaaf een titel van Herta Müller na. De verhalen in zijn hoofd bliksemen alle kanten op. Het kan niet lang meer duren voordat er geen lijn meer in te ontdekken is, voor zover hij er ooit echt wijs uit heeft kunnen worden. Hier past alleen een citaat van W.G. Sebald wanneer hij in Logies in een landhuis eer betoont aan Keller, Hebel, Walser, Mörike en Rousseau: ‘De boog omspant nu ruim tweehonderd jaar, en je kunt eraan zien dat er in de loop van die lange tijd niet veel is veranderd in die merkwaardige gedragsstoornis die zo nodig elk gevoel in letters moet omzetten en die met verbazende precisie langs het leven schiet. Wat me vooral verbaasde is het verschrikkelijke uithoudingsvermogen van de literaten. Er schijnt geen kruid gewassen tegen de ondeugd van het schrijven; zij die eraan verslaafd zijn gaan er zelfs nog mee door als het plezier in het schrijven allang is verdwenen, en ook nog op kritieke leeftijd waarop je, zoals Keller soms opmerkt, elke dag het gevaar loopt simpel te worden en alleen nog maar zou willen dat het voortdurende malen in je hoofd eindelijk eens kon stopzetten.’
Uw inktslaaf wordt wreed uit drie verhaallijnen gerukt door een scooterrijder die achter zijn rug doordringend toetert. Slenteren in een park, op de stoep. In een ander tempo dan de buitenwereld met de hond als alibi. Hoe kom je ook op het idee? Op een bericht over eerder ondervonden motorische terreur, aanmerkelijk erger, gewelddadig, reageerde een redacteur van het darrende uitgeefhuis met ‘Je wordt oud.’ Er is weinig kans op, maar een mens mag blijven hopen. Nee, aan onhebbelijkheden heeft hij zich altijd al geërgerd. Een mannetje van de wet, al geeft hij nu toe, zij het schoorvoetend, die voor zichzelf in vroegere tijden ruimschoots te hebben opgerekt. (meer…)