Een angstig paard op het vliegveld
Er bestaan boeken die het leven van een recensent niet gemakkelijk maken. De waarheid omtrent Marie is er zo een. Het is het derde deel in een reeks over Marie, de (ex-)geliefde van de ik-figuur. Je hoeft de andere delen niet te kennen om deze roman te kunnen lezen. Dit deel is zelfs veruit het beste. En daar begint de moeilijkheid.
Voor een intrige of een plot hoef je bij de in Brussel geboren Franstalige schrijver Jean-Philippe Toussaint niet aan te kloppen. Je leest eerder scènes uit een leven die samenhang krijgen doordat de hoofdpersonen dezelfde zijn. Ook de onopgesmukte stijl doet je niet grijpen naar de nieuwste Toussaint. En toch blijven die scènes in je geheugen gegrift. Neem het begin van de roman waar Marie met haar nieuwe geliefde Jean-Christophe een lome liefdesnacht beleeft. Buiten onweert het. Midden in de nacht krijgt Jean-Christophe een hartstilstand en vanaf dat moment breekt de paniek uit. Als de uit bed gebelde ik-figuur bij het appartement van Marie aankomt zie hij nog net het lichaam van de nieuwe minnaar in de ambulance getakeld worden. Toussaint heeft zestig bladzijden nodig om deze gebeurtenis te vertellen en je hangt aan zijn lippen omdat elke emotie langskomt, zonder dat deze expliciet gemaakt wordt. De totale verwarring van Marie als ze een ambulance probeert te bellen en niet luistert naar de telefonist die om de adresgegevens vraagt, de nog steeds aanwezige liefde van de ik-figuur voor Marie, juist op een nacht als deze. Het is allemaal aanwezig. (meer…)