Grip krijgen op een berg, grip krijgen op het leven
Die dag, met Ruben voorop en Gabi achteraan, zou er niets mis kunnen gaan. Het liet zich zelfs niet voorstellen dat er ooit iets mis was gegaan of mis zou kunnen gaan: in overvloedig zonlicht was alles wit, niet vuilwit of grauwig wit, maar stralend wit, schitterend wit, witter dan wit – zo wit waren de ijsvlaktes van de Géant dat je zelfs als je een sneeuwbril droeg, je ogen moest toeknijpen om geen pijn te krijgen.
Maar natuurlijk gaat het deze keer ook mis. Net zo mis als tijdens een eerdere bergtocht, lang geleden, toen Hugo Boom samen met zijn zoon Ruben en zijn neefje Mark een wandeling maakte door de Zwitserse alpen. De gapende kloof die dat ongeluk tussen vader en zoon heeft geslagen is het hele boek voelbaar. Beiden zoeken wel toenadering tot elkaar, maar de wond is nog steeds diep en vader en zoon willen elkaar wel begrijpen maar kunnen dat niet. Vooral vader Hugo, het perspectief ligt in het boek voornamelijk bij hem, blijft maar verklaringen zoeken voor het gedrag van zijn zoon: hij legt hem nog net niet onder het vergrootglas en Hugo gaat er, om maar alles van zijn zoon te weten, nog net niet met zijn vriendin vandoor.
Maar Mont Blanc van Edzard Mik gaat over meer dan een moeizame vaderzoon relatie. Mont Blanc is ook een boek over compromisloos liefhebben, afscheid durven nemen, natuurlijk leiderschap en onmogelijke keuzes maken. Daarnaast verschaft het boek een heel aardig inzicht in de psyche van de alpinisten. Mik weet aannemelijk te maken waarom mensen toch steeds weer zo’n berg opgaan, ook al zien ze vriend en vijand bij bosjes verongelukken. (meer…)