Waar blijven de Nieuwe Vijftigers?
Na uitspraken of publicaties van Anton Dautzenberg duiken er meestal wel wat reacties op in opinievormend Nederland. Heftige reacties soms, die voor een deel zijn terug te lezen in het onlangs verschenen boekje Rafelranden van de moraal. Ook nu wordt het afweergeschut achter de patrijspoorten klaargezet. Zo rectificeerde De Volkskrant één en ander direct na de voorpublicatie (in dezelfde krant) van Dautzenbergs zogeheten pamflet: ‘Schrijver Anton Dautzenberg beweert dat de Volkskrant zich op de vlakte heeft gehouden bij het rechterlijk verbod op pedofielenvereniging Martijn (Vonk, blz. 12-13, 9 maart). In werkelijkheid heeft de Volkskrant zich in twee commentaren, op 15 juli 2011 en 12 juni 2012, tegen een verbod op Martijn gekeerd.’ (De Volkskrant, 13 maart 2013, Aanvullingen en verbeteringen.)
De krant hoeft zich niet druk te maken. Het ontbreken van stellingname is slechts een licht vergrijp in vergelijking tot de andere aanklachten die de zelf zo vaak beschuldigde rekwirant Anton D. op tafel legt. Nescio, Henk Bres, Marente de Moor, Christiaan Weijts, de Rabobank, Giphart & Zwagerman, Propria Cures, Giel Beelen, David Pefko, Bouke Vlierhuis, Financial Times, Jojanneke van den Berge: ze moeten allemaal met blote billen over de knie. Dautzenberg rekent af. Met opponenten, maar ook en vooral met de huidige moraal:
‘Het is een narcistische exercitie, ik geef het onmiddellijk toe. Een ontdekkingsreis ook, met de nodige haken en ogen – gelukkig maar. Maar bovenal een illustratie van hoe genadeloos, plichtsgetrouw en zorgvuldig de tijdgeest te werk kan gaan – tegen het dominante decor van een ogenschijnlijk heldere hemel, geïllumineerd door de als een lichtkogel gecamoufleerde en gelanceerde Nieuwe Braafheid. Zo.’