‘Het oude Parijs vind je niet bij Wikipedia’
De beste manier voor een vrouw in de achttiende eeuw om hogerop te klimmen was via het bed van een man. Het belangrijkste bed behoorde de koning toe en als de functie van koninklijke maîtresse vacant was, werd er gezocht naar een nieuwe. Jeanne, later Madame du Barry, weet deze officiële functie te bemachtigen. Ze weet nog niet dat ze de laatste zal zijn. Lucas Zandberg (1977) schreef na Sissi’s winterlied opnieuw een roman die zich afspeelt in de hoogste kringen. De laatste maîtresse beschrijft de opkomst en val van een vrouw met een tomeloze ambitie.
Ondanks de professie van Madame du Barry ben je vrij prudent in het beschrijven van de geslachtsdaad. Kon het niet wat heftiger of houd je niet van al te expliciete seksscènes in boeken?
Wel of niet prudent is een kwestie van perceptie. Er zullen ook lezers zijn die de seksscènes juist heftig vinden. Ik heb geen moeite met seksscènes in literatuur, maar ik haak wel af als er zonder enige aanleiding uitgebreide seksscènes aan bod komen. Die stukken zijn vaak erotisch bedoeld, maar zijn door het plastische gehalte ervan vooral smakeloos. Je zou er soms bijna een afkeer van intimiteit van krijgen. Seks is een fijne bezigheid, maar ik hoef er niet per se over te lezen. In mijn ogen dienen seksscènes functioneel te zijn. Ze moeten iets duidelijk maken over de motivatie van de personages. In Jeanne’s geval zegt het iets over haar groei van onschuldig meisje tot courtisane. Zij wordt immers opgeleid om mannen te beminnen. (meer…)