De waarheid is de beste leugen
‘Het boek is mooi geschreven, maar wat er zoal in gebeurt grenst aan het onwaarschijnlijke,’ stond een tijdje terug in een recensie over een tekst van uw inktslaaf. ‘De schrijver beschikt wel over een érg rijke fantasie.’ Dank u wel, mevrouw, maar de arbeider in de socialistische heilstaat die in de betreffende tekst figureert, heeft daadwerkelijk in een tijdsbestek van vijf jaar van een tractor een tank gemaakt door elke dag een stukje pantserstaal te smokkelen. Hij mocht bij de metaaldetector doorlopen omdat in zijn hoofd de restanten van een kogel zaten.
Zo beweerde hij althans. In de weekenden laste hij de stukken aan elkaar op de van zijn tante geërfde datsja vlak bij het IJzeren Gordijn. Tot zover de feiten die het schrijvertje ter beschikking stonden. De verbeelding deed de rest. In een bespreking over Treurwegen werd onlangs het volgende opgemerkt:
‘De avonturen van Willem en Hans zijn bijna ongeloofwaardig, ware het niet dat het oorlog is: een vreemde, verwarrende oorlog, waarin iemand als Willem, die zijn jasje naar de wind laat hangen, het makkelijk weet te redden. Zolang hij maar niet tegen een granaat, vlammenwerper, of tank aanloopt of in een gifgasaanval terecht komt. Hij weet zelfs promotie te maken! Enkele toevallige voorvallen, en de rol van oom Alfons, vormen aan het eind van het verhaal, als het 1945 is, een haast ongelooflijke plot. Maar het kan. Natuurlijk kan het…
Het is een fantastisch verhaal, met veel humor, wrange humor, maar ook gewoon leuke dingen die het altijd weer gruwelijke verhaal van de Grote Oorlog draaglijk maakt. Overigens gaat Bauer niet diep in op de oorlog zelf, alles wordt verwerkt in het verslag van Willems avonturen. De achtergrond is waar, het avontuur van Willem acceptabel, het verhaal een feest om te lezen!’ (meer…)