Essays van een beroepsherinneraar
Willem Brakman overleed een paar jaar geleden. Hij liet een vrij omvangrijk oeuvre na, dat door veel lezers vrij tot zeer ontoegankelijk wordt gevonden. Redenen daarvoor zijn er legio. Zo was hij niet vies van schaamteloos intellectuele koketterie, spelen zijn romans zich vaak af in een claustrofobisch autobiografisch universum aan het strand (inclusief in verschillende boeken terugkerende personages) en is dat alles bovendien overgoten met een ijzingwekkende saus überironie.
Brakman heeft echter een groep trouwe fans, die zich verenigd weten in de Brakmankring. De bundel Voltreffer (2011) zal hen wellicht niet verrassen: hij bevat 25 essays die al eerder ergens anders verschenen. De essays vallen uiteen in drie categorieën. Vooral in de eerste afdeling, de autobiografische essays, rijst de vraag of we hier niet gewoon met memoires van doen hebben. Volgens Bart Vervaeck, die de inleiding schreef, maakt dat weinig uit: ‘Een echte Brakmanroman is tegelijkertijd proza, poëzie en essay. Daarom is volgens hem een essaybundel een onmisbaar onderdeel van zijn werk.’ (meer…)