Het Egidiuslied is een van de mooiste gedichten over mannenvriendschappen. Corrie Joosten en ik beginnen onze bloemlezing Hij zag een kameraad in je met dit middeleeuwse lied. Egidius is overleden en zijn vriend die alleen op aarde is achtergebleven verlangt naar hem, maar hij moet ‘noch zinghen een liedekijn’. Misschien kunnen we ‘Het Egidiuslied’ zelfs wel het eerste homoseksuele vers noemen. Het moet niet, maar op grond van de tekst kan het wel.
De literatuurwetenschapper Klaas Heeroma (dichtend onder de naam Muus Jacobse) wees Jan Moritoen aan als schrijver van dit lied uit het Gruuthuse-handschrift. In Handgeschreven wereld van Dini Hogenelst en Frits van Oostrom wordt met de nodige wetenschappelijke voorzichtigheid gekeken naar het werk van Heeroma. Die zou op grond van een ander gedicht, een zogenaamd ‘Mei-gedicht’ tot opmerkelijke relationele conclusies komen:
Tuschen der .M. der .Y. so steit
Een edel .E. van zoeter aert.
Die .E. bediet ons eewicheit,
Te samen minnentlijch ghepaert.
Niet bet maghic zijn verwaert.
Toen Egidius stierf (zo rond 1386) had hij een geliefde die Mergriete heette. Zijn goede vriend Jan Moritoen was echter ook verliefd op Mergriete. Daar gaat het homoseksuele idee, in plaats van twee mannelijke geliefden zijn het twee rivalen die dezelfde vrouw liefhebben. Met de dood van Egidius kan Mergriete weer van Jan Moritoen worden. K.H. Heeroma: (meer…)