Te koop: zeven tinnen maatbekers
Laatst kreeg ik een teken van mijn tante Greta. Dit lijkt een beetje vreemd maar dat is het niet. Mijn tante Greta is zestien jaar geleden overleden.
Ik krijg vaker tekenen van leven van overledenen. Ik zeg bewust ‘overledenen’, want het zijn niet alleen dode mensen die me af en toe iets duidelijk proberen te maken. Zo fluisterde mijn overleden kater Brenas me vorige herfst iets hilarisch in mijn oor terwijl ik de kassajuffrouw van het Musée de la Vie romantique interviewde en liet een hond van heel lang geleden van zich spreken toen ik op de boot zat naar Engeland.
De geschiedenis van het teken van mijn tante Greta begint in de jaren vijftig. Zoals zoveel tantes die nooit aan de man kwamen had mijn tante Greta – zoals ze zich noemde nadat iemand haar voor Greta Garbo aanzag – een voorliefde voor tin. In haar woning wemelde het van de objecten gemaakt van dit (quoot) ‘edele’ materiaal: vazen, kannen, een machtige hoeveelheid figuurtjes die zo oud waren dat ze hun geslacht verloren hadden, borden, kommen, bestek. (meer…)