Er is altijd een patroon, maar soms zie je het pas als het uiteenvalt
Tragiek staat centraal in de weergaloze debuutroman De wezenlozen van Wytske Versteeg. De roman thematiseert het universele, tragische lot van ieder gezin: ouders willen kinderen vanuit liefde en voeden hen op met de beste bedoelingen, maar de uitkomst is (vaak) anders dan gewild. Dit gezin bestaat uit vader Siegfried, moeder Clarissa, de tweelingzusjes Ismeen en Gone en Siegfrieds broer George. Gone heeft zich, na de dood van haar vader, voor het oog van de natie doodgehongerd in het huis van haar oom George. Dat huis, dat volhangt met camera’s, heeft hij overgehouden aan een realityshow waarin de meest monsterlijke deelnemer zou winnen.
Vier zorgvuldig gestileerde innerlijke monologen schetsen samen het beeld van dit ontwrichte gezin. Iedere stem vertelt een eigen verhaal. Ismeen is de eerste die haar verhaal vertelt. Haar vader is gestorven, haar tweelingzusje Gone heeft zichzelf doodgehongerd na de dood van haar vader en zij heeft zich teruggetrokken op een plek bij het strand, buiten bereik van haar vriend Peter, haar moeder en haar oom. Ze wacht daar tot de wereld haar zusje vergeten is, ruimte heeft gemaakt voor haar.
(…) een halve tweeling is nu eenmaal geen heel mens”. Vroeger werden de twee meisjes altijd als de tweeling gezien. “ Ze zagen ons altijd in enkelvoud: we hadden weliswaar twee lichamen, maar niet meer dan één ziel. Die ziel was Gone. Ik kon haar nadoen maar niet vóór zijn, kon haar spreekbuis zijn, maar had geen eigen stem. (…) Zij bepaalde hoe we onze dagen indeelden, wat de regels waren van de spelletjes die we speelden en hoe we de rollen verdeelden.