Op Nunhead is de dood springlevend
Het kan heel spannend zijn om een avontuur te beleven waarvan sommige details moeilijk te verklaren zijn. Zo lang je niet precies weet waar je aan blootgesteld bent, en je dus niet beseft wat je had kunnen overkomen als het lot je wat minder barmhartig gezind was geweest, is alles mogelijk.
Je kunt volop speculeren, scenario’s verzinnen, mogelijkheden aftasten, enzovoorts. Maar als de waarheid zich rauw aan je opdringt maakt de verbeelding snel plaats voor blinde paniek. Dit overkwam me zes jaar geleden op Nunhead, een van de oudste kerkhoven van Londen.
Net als een mensenleven kent het leven van een kerkhof ups en downs. Als je de cv van Nunhead doorneemt valt op dat eigenlijk alleen haar jonge jaren zorgeloos waren, daarna ging zo’n beetje alles mis wat er mis kon gaan: beheerders besteedden inkomende gelden liever aan zichzelf dan aan onderhoud, de kapel brandde af, het terrein viel ten prooi aan plunderingen en vijftig jaar lang werd er niet meer begraven.
Die neerwaartse spiraal lijkt nu gekeerd. Sinds de jaren tachtig zetten associaties zich in om het verval te remmen: overwoekerde graven worden geschoond, grafhuisjes opgelapt en zelfs de oorspronkelijke functie is in ere hersteld: nieuwe doden zijn weer van harte welkom.
Een heel gewone begraafplaats zou je denken, zo een waar het lekker wegkuiert tussen de historische zerken en waar je alvast je eigen plekje kunt reserveren.
Maar Nunhead heeft nog een ander aspect. Voor ik vertrek lees ik in een kerkhofgids, in het hoofdstuk gewijd aan dit hof, deze zin: ’s Nachts is de dodenakker het terrein van pubers die geesten oproepen, godsdienstwaanzinnige duivelaanbidders en dolle vampierenjagers’. (meer…)