Gebak van Krul
Ik heb vrienden die van alles verzamelen, van eerste drukken tot potgebakken smurfen, jaren vijftigstrips en pennen met opdruk. Als ik er even over nadenk, zijn de meeste mensen die ik ken op de een of andere manier wel bezig met het aanleggen van een verzameling. Als je bij ze op bezoek gaat, komt er onherroepelijk een moment waarop ze na het uitwisselen van beleefdheden aanstekelijk geestdriftig over hun porseleinen vingerhoedjes of sleutelhangers uit 1972 beginnen. Omdat ik ook weleens met aanstekelijke geestdrift over iets wilde vertellen, begon ik ooit aan een verzameling foto’s van Hitler in zijn vrije tijd. De verpersoonlijking van het kwaad, lachend in een strandstoel met zijn koddige blote beentjes in de lucht. Adolf in streepjespak, beminnelijk glimlachend aan de thee, dat soort plaatjes. Ik heb er tien. Maar van aanstekelijk en geestdriftig vertellen is het nooit gekomen. Toen een neef mij op een familiebijeenkomst vroeg of ik inderdaad plaatjes van Adolf spaarde, moest ik alle zeilen bijzetten om de indruk weg te nemen dat ik in mijn vrije tijd graag bruine hemden draag. Ook mijn politiek minder verdachte verzameling schoolboekjes met tekeningen van Jetses heb ik nooit compleet gekregen. Dat er toch zoiets bestaat als de collectie Nieuwenhuis komt vooral door het feit dat ik van sommige dingen slecht afscheid kan nemen. Zo duikt een keer in de zoveel tijd bij het raadplegen van een boek een gebakspapiertje op waar ‘Krul’ op staat. Daar moet ooit een bananentaartje op hebben gelegen. (meer…)