Zeg het met boeken
De beste manier om van iemand af te komen, is hem een boek van jezelf cadeau te geven.
De dame die met een afgekeurde pittbul dagelijks langs het huis liep en met wie ik af en toe een praatje maakte, heeft me een tijd lang aan mijn kop gezeurd om een boek.
Eerst voelde ik er niets voor, want waarom zou ik een boek geven dat gewoon in de boekhandel ligt, of dat je kunt bestellen op internet?
Bovendien had ik bij mijn huisarts al een blauwtje gelopen. Toen ik twee jaar geleden een exemplaar van De zus die Anna Magnani niet was voor hem bij de balie had afgegeven, wachtte hij een half jaar om ‘dank je wel’ te zeggen, en daar moest ik – tijdens een consult – nog om vragen ook.
‘Een bijzondere ervaring,’ zei hij, en ik vroeg me af of hij het boek bedoelde of de opdracht: ‘Omdat het u altijd weer lukt me te genezen, wat ik ook mankeer’, of misschien het pakpapier waarin ik het gewikkeld had.
Uiteindelijk zwichtte ik toch voor de dame met de pittbull, ik geloof dat ik iets over ontlezing op de radio gehoord had. ‘Opdat u en uw hondenkind nog maar lang en gelukkig langs de hofstede mogen flaneren’ schreef ik op de titelpagina.
Ik kreeg op elke wang een zoen en de afgekeurde pitbull kwispelde wellustig. ‘Als ik het uit heb bel ik je,’ beloofde ze, ‘dan gaan we je boek bespreken.’
Dit gebeurde vorig jaar, in oktober. Nu is het niet zo dat ik elke dag voor het raam sta om naar de dame met het hondje uit te kijken, en dat is de reden dat ik haar afwezigheid pas veel later opmerkte. Na een maand of twee trok de tuinman aan de bel. ‘Zie jij Toedel nog wel eens?’ vroeg hij (zo heet de dame).
‘Nu je het zegt,’ zei ik, ‘ik heb haar al maanden niet gezien.’
‘Misschien is ze wel ziek.’
‘Misschien heeft ze mijn boek nog niet uit.’
Als ik niet zo belachelijk beleefd was, dan had ik die vraag gesteld toen ik haar vorige week bij Albert Heijn tegen het lijf liep. In plaats daarvan ontspon zich een hypocriet gestuntel dat ik graag uitgekotst had als dat gekund had. (meer…)